အလြမ္း....

အလြမ္း.....တဲ့။
တခါတေလ စဥ္းစားမိတယ္....
သတိယတယ္...ေအာက္ေမ့တယ္...ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ရွိရဲ႕သားနဲ႔
အလြမ္း...ဆုိတဲ့စကားလံုးကုိ လူေတြဘာလို႔သံုးၾကတာလဲ...လို႔ေပါ့။
အဲဒီ အလြမ္းဆုိတာကေကာ ဘယ္ကစသလဲ...။
အလြမ္းဆုိတာက ဘာလဲ...ေပါ့။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့...
အလြမ္းဆုိတာ...သတိယျခင္း..ေအာက္ေမ့ျခင္းထက္ ပုိတာပါပဲ..။
ငါ့အတြက္ေကာ အလြမ္းဆုိတာ ဘာလဲ..။
ဒီလိုေလးေတြးၾကည့္တယ္...
အလြမ္းဆုိတာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြလား...လို႔။
ခ်စ္ခဲ့ျခင္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ အလြမ္းေတြလည္း ရွိတာပါကလား...
မခ်စ္ပဲနဲ႔ေတာ့ လြမ္းလို႔ဘယ္ရမလဲေနာ္...
ေတာ္႐ုံတန္႐ုံေလာက္နဲ႔ေတာ့ မလြမ္းေလာက္ပါဘူး...ေနာ္။
ငါ့အတြက္ေတာ့....
အခ်စ္ဆုိတာ..အလြမ္းနဲ႔ထြန္းညွိထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမီးအိမ္ေလးပဲ...။
ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ဟာ အလြမ္းနဲ႔ပြင့္တဲ့ ပန္းကေလးပဲ...။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ၿပီးမွ မဆံုႏုိင္ေအာင္ ေ၀းေနရတယ္...။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ခ်စ္ခဲ့ၾကေပမယ့္...
ကမ္းလက္ေတြ လွမ္းမမွီႏိုင္ေသးဘူးေလ...။
မဆံုႏုိင္ၾကတဲ့ဘ၀မွာ အလြမ္းဆိုတာကပဲ ငါတုိ႔အတြက္ ေျဖသိမ့္စရာ...။
အလြမ္းေတြကုိ ေပြ႕ဖက္ရင္းကပဲ မနက္ျဖန္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္...။
ငါတို႔ရဲ႕အခ်စ္က အလြမ္းေတြရဲ႕အေနာက္မွာ မႈန္၀ါးသြားရေတာ့မွာလား...။
မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္...။
အလြမ္းေတြနဲ႔ရစ္ပတ္ရင္း ခ်စ္ျခင္းေတြ ရွင္သန္လာရမွာ....။
ဟုတ္တယ္ေနာ္...။
ခ်စ္သူေရ....
မဆံုႏုိင္ျခင္းေတြနဲ႔ ေ၀းကြာေနရေပမယ့္...
အလြမ္းေတြနဲ႔ေပြ႕ဖက္ရင္း...
ဆံုႏုိင္မယ့္တစ္ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကရေအာင္ေနာ္...။