ေရႊတိဂံုဘုရားသြားတဲ့အခါမွာေလ...
အေပါက္၀မွာ ကေလးေလးေတြ အျမဲတမ္းရွိတယ္....
တကယ့္ကို ငယ္ငယ္ေလးေတြပါ....
မူၾကိဳအရြယ္ေလးေတြ.....တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ႏွပ္ခ်ီးတဲြေလာင္းေလးေတြ...
သူတို႔က ဘာလုပ္ၾကလဲဆုိေတာ့...ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကေလးေတြ ေပးတယ္...
ဘုရားေပၚတက္ရင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ရတယ္ေလ...အဲဒီအခါ ဖိနပ္ကုိ အိတ္ထဲထည့္ရတယ္မဟုတ္လား...
သူတို႕က အဲဒီအိတ္ကေလးေတြကုိ ၀န္ေဆာင္မႈေပးတယ္....
ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္...ေပးတာ...
ပီးမွသာ...မုန္႔ဖုိးေပးဖုိ႔ေျပာတာ....တကယ္ကုိ အလုအယက္ပဲဗ်ာ...
ေရွာင္ထြက္သြားရင္လည္း အတင္းလိုက္ပီးေပးတာ....
ဖိနပ္ကိုပါ အတင္းခၽြတ္တာ....ဘယ္လိုသြားေျပာရမလဲဗ်ာ....
ဒီအရြယ္ေလးေတြဆုိတာ အပူအပင္မရွိ....ေဆာ့ကစားေနရမယ့္အရြယ္....
သူတို႔ေလးမွာေတာ့ ဘုရားေရွ႕က ေနပူထဲမွာရပ္ပီး...လူေတြကုိ ေစာင့္ေနရတာ....
သိပ္သနားစရာေကာင္းတာပဲ....
ဒီကေလးေလးေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ခုခုမ်ား မလုပ္ေပးႏုိင္ဘူးလားဗ်ာ...
စဥ္းစားမိတယ္ေလ...
သူတို႔မိဘေတြကေရာ ဘာလိုမ်ား ဒီလိုလႊတ္ထားရတာလဲ...
ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုခိုင္းရတာလဲ...မတတ္ႏုိင္လို႔ပဲေပါ့ဗ်ာေနာ္...
ဘယ္မိဘကေတာ့ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အလုပ္ခုိင္းခ်င္မလဲ....
မတက္သာလို႔သာေပါ့.....
ဒီလုိဆုိေတာ့ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကေရာ ဒီလုိပဲ လုပ္ခဲ့ရသလား....
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မိဘရဲ႕ေမတၱာကုိ သိလာမယ္....
ကၽြန္ေတာ္ဆုိလည္း ငယ္ငယ္က ဆင္းရဲတယ္...
ဒါေပမယ့္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆးေဆာ့ခိုင္းတယ္....
သူကေတာ့ အလုပ္ကေလးေတြ ရွာၾကံလုပ္တယ္...
ေက်ာင္းဆရာမဗ်ာ...ကေလးက ေျခာက္ေယာက္...
တနယ္တေက်းမွာ တာ၀န္က်တယ္...အေဖကလည္း ေက်ာင္းဆရာပဲ....
တာ၀န္က်ရာ နယ္သြားရတယ္...ဒီေတာ့ ျခစ္ရတယ္...ကုတ္ရတယ္...
၀တ္သားဆုိ မွန္ဘီလူးဟင္းစားရတယ္...
ဟင္းေတြက အမည္ေဖၚလို႔မရေအာင္ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း....
မုန္႔ဖုိးဆုိလည္း မေပးႏုိင္ဘူး....ဒါေပမယ့္ သူေပးႏုိင္တဲ့ ပညာေရးကုိေတာ့ ေပးတယ္....
အခုဆုိရင္ဗ်ာ...အားလံုးကအလုပ္ကုိယ္စီ...ဒီလိုဆုိေတာ့ မိဘေက်းဇူးကုိ သိလာရတယ္...
တခ်ဳိ႕ဆို ကုိယ္တုိင္ေတာင္ မိဘျဖစ္လာေတာ့ ပိုသိလာရပီ....
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေအးခ်မ္းပီဆုိေတာ့ မေအးခ်မ္းႏုိင္ေသးတ့ဲ
ဒီကေလးေလးေတြအတြက္ တခုခုလုပ္ေပးၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ...
တကယ္ကို ေႏြးေထြးတဲ့ အသိုက္အျမံဳေလးေတြ ဖန္တီးေပးၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ....
