Saturday, May 23, 2009

ေဘာက်ိ

တေလာကေပါ့ လူက စိတ္ဓါတ္ေတြကက် ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကုိင္ခ်င္စိတ္မ႐ွိ ျဖစ္ေနတာ။
လုပ္ငန္းကလဲရပ္ အလုပ္လက္မဲ့ပုံစံနဲ႔ မနက္လင္းရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနရတာ
ပ်င္းလာတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လဲ ေတာ္ေတာ္ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ ေကာင္ဆုိျပီး
စိတ္ညစ္လာျပန္ေရာ။ ေသရင္ ေအးမယ္ ဆုိျပီး ေတြးမိတာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္။ ခံႏုိင္ရည္က
မဲ့လာတယ္။ ငါဘာအတြက္ အသက္႐ွင္ေနတာလဲ စဥ္းစားလုိ႔ကုိ မရဘူး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
ခက္တယ္ဗ်ာ ခက္တယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ သုိ႔ေပမယ့္ေပါ့ေလ . . . . .

တေန႔က အေဖနဲ႔ အပ်င္းေျပ လုိက္သြားလုိက္တယ္။ သူကလဲ ပြဲစားတန္းဘက္ သြားရေအာင္တဲ့
သြားေလဆုိျပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ လုိက္သြားတယ္ ဟုိေရာက္ေတာ့ အေဖက
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္ ကားကိစၥ ဘာညာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပ်င္းတာနဲ႔
အပင္အရိပ္ေအာက္မွာ ထုိင္ေနလုိက္တယ္။ ထုိင္ေနတုန္း႐ွိေသးတယ္ ေဘးနားကေန
ကေလးတစ္ေယာက္က လာေခၚတယ္ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္ဘူး သူေခၚလုိက္တဲ့ အသံကုိ ဘာတဲ့
"ေဘာက်ိ" တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပန္ေမးလုိက္တယ္ ဘာလဲဆုိေတာ့ ေဘးက အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက
႐ွင္းျပတယ္ "ေဘာစိ (Boss)" လုိ႔ေခၚတာတဲ့။ ေၾသာ္ဒါနဲ႔ ျပဳံးမိတယ္။
ဘာတုန္းဆုိေတာ့ "အေနာ္ကားေဆးေပးမယ္ေနာ္တဲ့" လူက ေလးႏွစ္သာသာေလာက္႐ွိဦးမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပဲ ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း ေမးတယ္
"မင္းကားေဆးမွာက ဟုတ္ပါျပီ ျပီးရင္ မုန္႔ဖုိးေတာင္းမွာလားတဲ့" ဟုိကေလးက "ဟီး
ဟီး အေနာ္က ခင္လုိ႔ ေဆးေပးမွာပါတဲ့" ဒါနဲ႔ ဟုိက ဆက္ေျပာတယ္
"မင္းထမင္းစားျပီးျပီလားဆုိေတာ့
" ကုိယ့္ဆရာက ဗုိက္ကေလးပြတ္ျပီး မစားရေသးဘူးတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီေလာက္ ရွိေတာ့မယ္ ဒီအခ်ိန္ထိ ဒီကေလး
ထမင္းမစားရေသးဘူးဆုိေတာ့ ရင္ထဲ ခ်ိသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က
စားပြဲထုိးေလးကုိ လွမ္းေခၚျပီး မုန္႔တစ္ပြဲမွာလုိက္တယ္။ လာပုိ႔သြားတယ္
ဟုိကေလးကေတာ့ ကားဘီးေတြကုိ ေရေဆးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနရင္းက
သူ႔ကုိလွမ္းေခၚလုိက္တယ္။
"ေဘာက်ိ ဘာခုိင္းမလုိ႔လဲ"
"မခုိင္းပါဘူးကြာ မင္းကုိ မုန္႔စားခုိင္းမလုိ႔"
"ဒါေတြ စားရမွာလား"
"ေအး စားလုိက္ မင္းဖုိ႔ မွာထားတာ" ခ်ာတိတ္က ခ်က္ျခင္းမစားေသးဘူး အေဖ့
သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ဟုိက စားေလကြာဆုိေတာ့ စားတယ္။ စားလုိက္တာ အကုန္ပဲ
ဆာေနမွာေပါ့ေလ။ စားျပီးေတာ့
"အား . . . ဗုိက္ဝသြားတာပဲ" ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးမိတယ္။ ျပီးေတာ့ ကားဘီးေတြ
သြားေဆးေနတယ္။ ကားေလးဘီးလုံးကုိ သူ႔အ႐ြယ္ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ လုိက္ေဆးေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး ထားလုိက္ေတာ့ ျပီးျပီ ေတာ္ေတာ္ သန္႔သြားျပီဆုိျပီး
ေျပာလုိက္ေတာ့ ရတယ္ ေဘာက်ိ ရတယ္ဆုိျပီး လုပ္ေနတယ္။ ခနေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ခ်က္ျခင္း ရပ္ခုိင္းလုိက္တယ္ ျပီးေတာ့ မုန္႔ဖုိး ၁၀၀၀ ထပ္ေပးလုိက္တယ္။
အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ျပီး ျပဳံးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကုိ
ေမးလုိက္တယ္။ ဒီကေလး ဘယ္ကလဲဆုိေတာ့။
"ဒီလုိပဲကြ ဒီမွာလာျပီး ေရသန္႔ပုလင္းေတြ ေကာက္တဲ့ မိသားစုထဲက"
"အင္း . . . "
"အဲဒီ့ ကေလးက တေန႔ကုိ ပုိက္ဆံ ၅၀၀ ရေအာင္ ရွာရတယ္ မရရင္ မျပန္ရဘူးကြ"
"ဗ်ာ . . ."
"ဟုတ္တယ္ ဒီေကာင္ တခါ ညေန ၇ နာရီေက်ာ္ေနလုိ႔ မျပန္ေသးလုိ႔ ေမးၾကည့္တာ ၄၀၀
ပဲရေသးလုိ႔ ဆက္ေနရတယ္တဲ့ အဲဒါ လုိတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ ခ်က္ျခင္းေပးျပီး သူ႔မိသားစုပါ
ေခၚေျပာလုိက္ရေသးတယ္"
"ဟာ ဗ်ာ . . . "
"မဟာနဲ႔ဦးေဟ့ တခါတေလ ဒီေကာင္က လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ခုံေလးေတြ ဆက္ျပီး အိပ္တာ"
"ဟူး . . . ေမာတယ္ဗ်ာ ၾကားရတာ"
"သူ႔အသက္က ၄ ႏွစ္သာသာပဲ ႐ွိဦးမယ္ ဒီအ႐ြယ္ေလးနဲ႔ ေလာကဓံကုိ ခံေနရျပီ"
"အဲဒီ့ ကေလးေတြကုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖုိ႔လုိတယ္ ဦးေလး ကၽြန္ေတာ္ ဒါမ်ဳိးေတြေတြ႔ရင္
မခံစားႏုိင္ဘူး"
"ေအးေပါ့ကြာ ငါတုိ႔လဲ အဲဒါေၾကာင့္ ထမင္းစားလဲ ေခၚေကၽြး ပုိက္ဆံဆုိလဲ ေပးေပါ့
ဒီလုိပဲ ေနေနရတာပဲ သိပ္လဲ မေပးရဲဘူး အက်င့္ေတြ ပ်က္ကုန္မွာစုိးတယ္
အလကားမေပးတာကုိ ေျပာတာ ခုိင္းခ်င္လုိ႔ ခုိင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး
ေငြတန္ဖုိးနားလည္ေအာင္ အလုပ္ကေလးသိေအာင္ ခုိင္းတာ ဘယ္ခုိင္းရက္ပါ့မလဲကြာ
ဒီအ႐ြယ္ေလး ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ တန္တဲ့ ေရသန္႔ဗူးေလး ဝယ္ခုိင္းတာ ဘာညာပဲ ခုိင္းတယ္။
ပုိက္ဆံ ဒီအတုိင္းေပးရင္ သူေတာင္းစား ျဖစ္သြားမွာစုိးလုိ႔ ေငြကုိ
ေတာင္းတုိင္းရရင္ သူေတာင္းစားျဖစ္သြားမွာစုိးတယ္ ငါ့တူရ အဲဒါေၾကာင့္"
"ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကုိ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ သူ႔ဘဝကုိ ၾကည့္ရတာ
အဆင္မေျပဘူး စိတ္ထဲ မေကာင္းလုိက္တာ"
"ဒါကေတာ့ ငါ့တူရယ္ ဒီလုိပဲ သူ႔လုိ ကေလးမ်ဳိး တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ အမ်ားၾကီးပဲ
မင္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ"
"အင္း . . ."
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ခနေနေတာ့ ညေနေစာင္းသြားျပီး ဟုိကေလးကေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ ေဆာ့ေနတယ္ ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိျပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ "ေဘာက်ိ နက္ဖန္
လာဦးမွာလားတဲ့" ေအးကြာလုိ႔ တုိတုိတုတ္တုတ္ေျဖျပီး သူ႔ေခါင္းေလးကုိ ပြတ္ျပီး
ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ လူက စြပ္က်ယ္အၾကီးၾကီးဝတ္ထားတယ္ ႏွပ္ခ်ီးကတြဲေလာင္းနဲ႔ ဒါနဲ႔
ကားထဲက တစ္႐ွဴးထုတ္ျပီး ႏွပ္သုတ္ေပးလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကားေပၚမွာပါတဲ့
အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ေပးျဖစ္လုိက္တယ္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး ကၽြန္ေတာ့္ကုိပဲ
ၾကည့္ေနတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္လမ္းေပၚမွာ စကားမေျပာျဖစ္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး
သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ့ လာခဲ့ေလဆုိျပီး ေျပာလုိက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေရာက္လာေတာ့ ဟုိေျပာဒီေျပာနဲ႔ ဘီယာဆုိင္ေရာက္သြားတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းက ယူနန္ေပါ့
ထုံးစံအတုိင္းေပါ့။ စိတ္ကညစ္ေနေတာ့ ေသာက္ျပီးရင္ေသာက္ေလ့႐ွိတာကုိး။ ကားပါကင္
အထဲမွာ မရေတာ့အျပင္မွာ ရပ္လုိက္တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ "ေဘာက်ိ" ဆုိျပီး
ေခၚသံၾကားလုိ႔ ၾကည့္လုိက္တာ လားလားလား ညေနက ဆရာသမားျဖစ္ေနတယ္။ "ေဟ့ေကာင္
မျပန္ေသးဘူးလား ဆုိေတာ့" ျပန္မွာတဲ့ သူ႔အေမကုိ ေစာင့္ေနတာတဲ့။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
ေရသန္႔ဗူးေတြ ေကာက္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးေနတယ္။ ျပီးေတာ့
ခ်ာတိတ္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆုိင္ထဲကုိ ဝင္လာတယ္။
ဆုိင္ထဲမွာထုိင္ေနရင္းနဲ႔ ဘီယာမွာတယ္ ေသာက္မယ္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပလုိက္တယ္ ညေနက အျဖစ္အပ်က္ကို အကုန္လုံး တိတ္သြားတယ္
ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘီယာ လာခ်ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာလုိက္တယ္။
"ငါတုိ႔ေသာက္တာ တုိက္ဂါး တစ္လုံး ၁၃၀၀ ေပးရတယ္ တေန႔ကုိ တစ္ေယာက္ ၅
လုံးေလာက္ေသာက္တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဟုိကေလးအေနနဲ႔ဆုိ ဘယ္ႏွစ္ရက္သုံးလုိ႔ရမလဲ"
အဲဒီ့လုိလဲ ေျပာလုိက္ေရာ ဘယ္ေကာင္မွ မလႈပ္ေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လဲ
ျမဳိမက်ေတာ့ဘူး အဲဒီ့ေန႔က ဘီယာ တစ္ခြက္စီေလာက္ပဲေသာက္တယ္ တုိင္ပင္စရာ မလုိဘူး
ျပန္မယ္ဆုိျပီး ထျပန္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ တေန႔ကုိ ငါးရာ ႐ွာရတယ္ဆုိတဲ့
ဟုိခ်ာတိတ္ကုိပဲ ျမင္ေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တေန႔ကုိ ေငြဘယ္ေလာက္ ျဖဳန္းတီးမိျပီလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ျဖဳန္းတဲ့ေငြေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ကယ္ႏုိင္မလဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔
စဥ္းစားၾကည့္ အသက္က ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တေန႔ ငါးရာ တဲ့ စဥ္းစားစမ္းဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္
ကုိယ့္ဘာသာစိတ္ဓါတ္က်တာလဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီ့ကေလးရဲ႕ အားမာန္ေတြ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ထဲ စီးဝင္လာတယ္။ သူေနတတ္တယ္ ေနေပ်ာ္ေအာင္ေနတယ္။
အ႐ြယ္နဲ႔ေသာကမမွ်ဘူး ဒါေပမယ့္ ေလာကဓံကုိ ခံႏုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုိ႔
မခံႏုိင္ရမွာလဲ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ေငြကုိ ပုိ႐ွာဖုိ႔ လုိလာတယ္။ ဟုတ္တယ္
ပုိက္ဆံ႐ွိရင္ ခုနကလုိ ကေလးေတြကုိ အမ်ားၾကီး ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္လုိ႔ရမယ္။ ကဲ
စဥ္းစား။ ခင္ဗ်ား တစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္သုံးေနသလဲ ဘယ္ေလာက္ျဖဳန္းေနလဲ ခင္ဗ်ား
စိတ္ဓါတ္က်စရာက ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲ စဥ္းစား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စဥ္းစားလုိ႔ျပီးျပီ
က်န္တဲ့သူေတြ ဆက္စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ ဒါပါပဲဗ်ာ အခုလုိ ျပန္ေျပာရတာေတာင္
ေမာလွျပီ။ နားထဲမွာ တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိတုိင္း "ေဘာက်ိ" ဆုိတဲ့ သူ႔အသံပဲ
ၾကားၾကားေနတယ္။
---------------------------------------
.....................................................................
အီးေမးလ္က ရတာေလး ျပန္ရွဲတာပါ.....

Monday, May 4, 2009

တစ္ႏွစ္သားေလးအတြက္ အခ်စ္မ်ားေပးၾကပါဦး....

ကဲ.....
ဘာလုိလိုနဲ႔ နာဂစ္ေတာင္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီပဲ....
ကုိယ့္အျမင္ေလး ေျပာၾကည့္မယ္....
ဒီတစ္ႏွစ္လံုးလုံုး ... အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစံုက ပုိက္ဆံေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကူညီလာလုိက္ၾကတာ...
အခုေကာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအာင္ျမင္ေနပီလဲ.....
ရာခုိင္အေနနဲ႔ဆုိ သံုးပံုတစ္ပံုပဲ ေအာင္ျမင္ေနပါေသးသတဲ့.....
တဲစုတ္ေတြမွာ တာလပတ္မိုးေလးေတြနဲ႔ပဲ ရွိေနတုန္းပဲ.....
ဆုိေတာ့ ဒါက ေမးစရာ တစ္ခုျဖစ္လာတယ္....
ဘာေၾကာင့္လဲ....
အဓိကကေတာ့ NGO ေတြေၾကာင့္ပဲ..လုိ႔ ထင္တယ္...
သူတို႔ေတြက ေနရာလုၾကတာ......
NGO အခ်င္းခ်င္းမတုိင္ပင္ပဲ ကုိယ့္ပေရာဂ်က္ရေရးသာ လုပ္ေနၾကလို႔ပဲ....
ဒီမွာ ဘာအဖက္တင္လဲဆုိေတာ့ ....
အဲဒီက လူထုစိတ္ထဲမွာ .... အဖြဲ႕အစည္းေတြလာရင္ တစ္ခုခုရမွာပဲ ဆုိတဲ့စိတ္က ၀င္သြားတယ္....
ဒီေတာ့ လာတုိင္းေတာင္းဖို႔ပဲ စဥ္းစားၾကၿပီး...ရွိထားတာေတြကုိေတာင္ ဖြက္ထားၾကတယ္....
ဒီစိတ္ကုိလည္း ျပဳျပင္ဖုိ႔ လိုေနၿပီ....
....................
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကုိ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲခြင့္ရွိတယ္....
ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကို ေျပာတာပဲ....ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ကုိ ေျပာတာပဲ....
......
ဘာပဲေျပာေျပာ....တစ္ႏွစ္သားေလးအတြက္ အခ်စ္မ်ား ေပးၾကပါဦးလို......

Friday, May 1, 2009

ျမန္မာျပည္မွာ ေနလို႔ေကာင္းတယ္....

ျမန္မာျပည္မွာ ေနရတာ ေကာင္းတယ္။ မန္က်ည္းယို၊ ဇီးယို၊ မက္မန္းေပါင္း၊
ေဂြးသီးခ်ဉ္စပ္၊ ေရွာက္ေပါင္း ဘာစားမလဲ စားခ်င္တာစား။
လက္တြန္းလွည္းထဲထည့္ အဖံုးမပါ ဘာမပါနဲ႔ ေလဓာတ္ ေရဓာတ္ ေနဓာတ္ကို သဘာဝက်က်
ရယူထားတဲ့ ျမန္မာႀကိဳက္ သြားရည္စာေလးေတြ။ ဘာ မဆလာေတြသံုး၊ ဘာ
အေရာင္တင္မႈန္႔ေတြသံုး၊ ဘာ ငံျပာရည္ေတြ သံုးထားလည္းေတာ့ မသိဘူး။
ခ်ဉ္ငန္စပ္ ေရာင္းေနတဲ့လူရဲ႕ ေခၽြးစက္ေတြေတာင္ ပါခ်င္ပါဦးမွာ။ ဘယ္ေလာက္
သဘာဝနဲ႔ နီးစပ္သလဲ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ရလို႔လား။ ေတြေဝမေနနဲ႔ တရုတ္တန္းသြား
တုတ္ထိုးေလး စားၾကည့္လိုက္ဦး။ ဝက္တစ္ေကာင္လံုး အေမႊးေတာင္ စားမရလို႔
ခ်န္ထားရတာ။ ဘာနဲ႔ ေသလို႔ ေသမွန္းမသိတဲ့ ဝက္ေတြလည္း ပါခ်င္ပါဦးမွာပဲ။
အရသာ ရွိေလစြ။ မေန႔က တေန႔က ေရာင္းမကုန္တဲ့ အသားေတြလည္း ေရာထည့္ မူးမူးနဲ႔
တြယ္သာ တြယ္လိုက္။ ဘာမွေတာင္ သိလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

တုတ္ထိုးစားၿပီး အဆီတစ္ေနရင္ လမ္းေဘးက ေဖ်ာ္ရည္ေလး ဝယ္ေသာက္လိုက္ဦး။
ဟိုကိုင္ဒီကိုင္ ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေလးနဲ႔ အားပါးတရ ညႇစ္ေဖ်ာ္ထားတဲ့
သံပုရာသီး ေဖ်ာ္ရည္ေလးကို ဘာေရနဲ႔ လုပ္ထားမွန္း မသိတဲ့ ေရခဲနဲ႔ ခပ္ဆဆေမႊ၊
အခါတစ္ေသာင္းေလာက္ ေဆးထားၿပီးသား ခြက္ေဆးရည္နဲ႔ ေဆးထားတဲ့
ဖန္ခြက္မွာထည့္။ ေမာ့ေပေရာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။ ေတာ္ၿပီလား ႀကံရည္ေလးလည္း
ေသာက္သြားဦး။ ယင္ေကာင္က တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ အဖတ္စစ္တဲ့ အဝတ္က ဘယ္ႏွစ္ရက္
မေလွ်ာ္ဘဲထားတဲ့ လက္ႏွီးစုတ္မွန္း မသိဘူး။ ႀကံေတြ ဘယ္က ယူလာသလဲ ဆိုတာလည္း
ၾကည့္လိုက္ဦး ေျခနင္းပတ္မွာ ပိုးလိုးပက္လက္။ ေျမဓာတ္ကို အျပည့္အဝ
ယူထားတာ။ ရလား စကၤာပူမွာ။ ၾကာပါတယ္ အဆင္ေျပတုန္း လက္သုပ္စံုေလးပါ
ဆြဲလိုက္။ ကားေတြက ေဘးနားမွာ တဝီဝီ၊ လက္တဝါးစာ ထိုင္ခံုေပၚက
ကၽြံထြက္ေနတဲ့ဖင္ ကားနဲ႔ မခ်ိတ္မိရင္ ကံေကာင္း။ အမယ္ ငရုတ္ဆီေတြမ်ား
ဘယ္သူက တားထားထား စားေနၾကတာက တရႊဲရႊဲနဲ႔ နီရဲေနတာပဲ။ နယ္ဖတ္ေနတဲ့ လက္ႀကီး
ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဂ်ံဳနယ္သမား လိုပဲ။ တခါနယ္ၿပီးတိုင္း ပလံုဆို ေဘးနားက
ေရပံုးခပ္စုတ္စုတ္ထဲ လက္ကို ဆင္းစိမ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးရင္ ဂ်ီးဗလပြနဲ႔
လက္ႏွီးစုတ္ကို သုတ္တယ္။ ကံေကာင္းရင္ အန္တီ ႏွံ႔ႏွံ႔ေလး နယ္ေပးေနာ္။ ဒါမွ
စားေကာင္းတာဆိုတဲ့ ေသာက္ပ်င္းထူထူ မိန္းမေတြကို စားရင္းေသာက္ရင္း
ေငးလို႔ရေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း အဲလိုေနရာေတြ သိပ္ၾကာၾကာမေနနဲ႔။ လူဗြက္ေပါက္ေနတဲ့
လမ္းတေလွ်ာက္ ေၾကာ္ေလွာ္ေနၾကတဲ့ ဆီပူအိုးေတြ ဆီပူအိုးေတြဆိုတာ။
ဖိုင္နယ္ဒစ္စတီေနရွင္း ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရိုက္ေကာင္း
ရိုက္ေနရဦးမယ္။ အိမ္ျပန္တဲ့အခါလည္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ဖို႔ေတာ့
မစဉ္းစားနဲ႔။ ကားေပၚကေန ျပစ္ခနဲ ေထြးလိုက္တဲ့ ကြမ္းေသြးေတြ သလိပ္ဖတ္ေတြ
ထိေနမယ္။ လိုင္းကားေလးနဲ႔ျပန္။ ကားနဲ႔ ျပန္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ
ေလွ်ာက္မကိုင္နဲ႔ဦး၊ သူမ်ားရဲ႕ ပီေကဖတ္ေတြ၊ ခၽြဲေတြ လက္မွာ ေပကုန္မယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ညဘက္ အင္စတန္႔ ေကာ္ဖီေလးလည္း ေသာက္လိုက္ဦး။ ဘာဓာတ္ေတြ
ဘယ္လိုအခ်ိဳးနဲ႔ ပါေနမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ေသာက္ေကာင္းတာပဲ။ ေသကာမွ ေသေရာ။
ေၾကာ္ျငာထားတာေတြကလည္း အလြန္။ မ်ိဳမခ်ပါနဲ႔ ငံုထားပါ ဆိုလား ဘာလား။
ထားေတာ့ ေကာ္ဖီမႀကိဳက္ရင္ ဘီယာဆိုင္သြား။ အိမ္မွာေနလဲ မီးပ်က္ေနမွာပဲ။
မထူးဘူး လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ရွိတဲ့ ဘီယာဆိုင္ေလးသြားၿပီး
အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္။ တစ္ခြက္ ၇၀၀ ေသာက္လိုက္စမ္းပါ ၆ခြက္ေလာက္ေတာ့။
ဘာအေရးလဲ။ အသားကင္ေတြ စားရင္ ကင္ဆာျဖစ္တယ္ဆိုတာ မိုးလံုးျပည့္
မုသာဝါဒေတြပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒီေတာ့ ဝက္နံကင္ေလး၊ ၾကက္ဖင္ဆီဖူးကင္ေလး၊
ငါးကင္ေလး နဲ႔ ဆြဲပစ္လိုက္။ အခ်ိန္မေတာ္ ျပန္လာလို႔ အိမ္က
တံခါးမဖြင့္ေပးဘူးလား။ အႏွိပ္ခန္း သြားအိပ္လို႔ ရေသးတယ္။ မိႈလိုေပါက္ေနတာ
ဘာအေရးလဲ။ ဝါသနာပါရင္ ဝါသနာပါရင္.. အင္း အခန္းထဲ ထမင္းဟင္း မွာစားလို႔
ရေသးတယ္လို႔ ေျပာမလို႔။

ကဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္း ခံတြင္းေလးဟာလာရင္ လက္ဖက္သုတ္ေလး
ဝါးခ်င္ဝါးလို႔ ရေသးတယ္။ ေအာင္မေလး ဆိုးေဆးေတြ စိမ္ေဆးေတြဆိုတာ အခုမွ
ေၾကာက္ေနၾကတာ ကိုယ့္လူ။ တျမန္ႏွစ္က က်ဳပ္ႀကီးေတာ္ႀကီး ေသတုန္းက
ဘာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဒီလိုပဲ ဘာမွ မသိေသးေတာ့ ေသရိုးေသစဉ္ေပါ႔။
ေျမခ်ေတာ့ေတာင္ သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ လက္ဖက္ေလး ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
လက္ဖက္သားေလးေတြဆိုတာ ဝင္းလို႔။ အၫြန္႔ေလးေတြဆိုတာ ေတာင့္လို႔ ေကာ့လို႔။
အေလာင္းျပန္တူးၿပီး တရားစြဲရ အခုဆို ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္ဦးမွာပ။ ဘာအေရးလဲ။
ကိုယ္ႀကိဳက္တာေလးစားၿပီး ေသသြားတာ ေက်နပ္စရာႀကီး မဟုတ္ဘူးလား။
ႏိုင္ငံျခားမွာ အဆင့္ဆင့္ စစ္ေဆးမႈေတြနဲ႔ စည္းကမ္းေတြက တင္းက်ပ္၊
စနစ္ေတြက ျမင့္မား ခင္ဗ်ားတို႔ စားခ်င္တာ စားရလို႔လား။ တစ္ေန႔ထမင္း
တစ္ေန႔ဟင္း ကိုယ္တိုင္ ေဈးသြားၿပီး ဝယ္ၾကည့္လိုက္ဦး။ Wet Market
ဆိုတာကို ဗြက္မားကတ္လို႔ နာမည္ေတာ့ တလြဲေတြ လာမေပးၾကနဲ႔။
သားေဈးငါးေဈးသြားတာ ဟန္လုပ္ဖို႔မွ မလိုတာ။ အသက္ေလး ေအာင့္တတ္ရင္
ေျခဖ်ားေလးေထာက္ၿပီး သြားတတ္ရင္၊ နားသည္းခံႏိုင္ရင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
အကုန္ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ ေရႊႏိုင္ငံလဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနရတာ
ေကာင္းတယ္။ ဆက္ေရးခ်င္ေပမယ့္ မီးပ်က္ေနလို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္တယ္။

အီးေမးလ္က ရတာေလး ျပန္ရွဲတာပါ....
ကၽြန္ေတာ္လို႔ပဲ စင္ကာပူျပန္ေလးတစ္ေယာက္ ထင္ပါတယ္...ငွဲငွဲငွဲ

"Step Up 2 The Streets" ဒီကားေလးလည္း ၾကည့္ေကာင္းမွာ...

ဟုိးဟုိး....ဗြီဒီယုိေလးေတြ တင္းလို႔ရပီ....ဒီကားေတြ ၾကည့္ခ်င္ေနတာ..