ဒီမွာၾကည့္လိုက္စမ္း....
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္ခုနဲ႔ အေရာင္လက္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ....
ဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ...
တမ္းမက္စြာ ေအာ္ဟစ္အားေပးပို႔ အသင့္ျပင္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ...
........
........
ဒါေတြအားလံုးဟာ....
အစိမ္းေရာင္ျမက္ခင္းေလးေပၚမွာ လူးလြန္႔ပ်ံသန္းေနတဲ့
ိလံုး၀န္း၀န္းေလးေပၚ အတိမ္းအႏြဲ႕မွာ သက္၀င္လို႔ေပါ့....
ပရိသတ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အေရွ႕မွာ
တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြလို
ငါတုိ႔ရင္ဘတ္ထဲက ႀကိဳးၾကာေတြေလ....
ငါတို႔ေတြကေကာ....
ဘ၀မွာ...ဘယ္သူေတြအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနလဲ....
ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ တုိက္ပြဲေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရင္း....
အခါခါလဲက်သလို...
အခါခါျပန္ထရခ်ိန္ေတြလဲ မနဲေတာ့ပါဘူး....
ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္တုိင္းတာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြအတြက္ပဲ....တုိက္ပြဲ၀င္ၾကရတာပါ....
တခါတေလ... မြန္းက်ပ္မႈေတြထဲ လဲက်ေသဆံုးလိုက္ခ်င္ခဲ့တယ္....
တခါတေလ... ၀ုန္းဒုိင္းၾကဲပီး ေပါက္ကြဲပစ္ခ်င္လိုက္တယ္...
တခါတေလ... တိတ္တဆိတ္ ငုိေၾကြးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္....
တခါတေလ... အေ၀းႀကီးကုိ ထြက္ေျပးသြားခ်င္တယ္....
ဒါေပမယ့္လည္း....
ကုိယ့္အိပ္မက္ေတြဆီ အေရာက္လွမ္းဖုိ႔.....
ဒဏ္ရာေတြကို ထမ္းပုိးရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ရတာပါပဲ....
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔ ပြင့္တဲ့ပန္းတုိင္းဟာလည္း...
ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ပဲ...ေမႊးပ်ံ႕ရမွာေပါ့....
ဒီလိုပဲေလ....
တို႔ရဲ႕ႀကိဳးၾကာနီေတြလဲ....
အိမ္ကြင္းမွာေတာင္ ရႈံးပြဲေတြ ႀကံဳ....
တန္းစီဇယားမွာ ေအာက္ကုိ က်သြားခဲ့ေပမယ့္....
သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ ရဲရင့္စိတ္ထားေတြနဲ႔ပဲ....
ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္....
ကဲ....အခုေတာ့လည္း ခ်န္ပီယံတုိ႔ရဲ႕ေကာင္းကင္မွာ တြန္ၾကဴးေနတဲ့ႀကိဳးၾကာသံေတြဟာ ငါ့ရင္ဘတ္ထဲလဲ ေစြးေစြးနီခဲ့ေပါ့....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment