ျခေသၤ့လုိလိုငါးလိုလုိ မွတ္တမ္း...

အဲဒီေန႔က ေဖေဖၚ၀ါရီ ၉ ရက္....

ရင္ဘတ္မွာ ငံုဖူးေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ေပါ့....
ေနာက္တေန႔က စၿပီး....
မနက္ခင္းေတြကို သတင္းစာေတြနဲ႔စဖြင့္တယ္...
လက္ေတြကို အင္တာနက္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတယ္...
ငါ့ရာဇ၀င္ကုိယ္ပြားေတြ ေလေျပထဲေျပးလႊားညွဳိ႕ငင္....
လမ္းေလွ်ာက္လာပါဆုိတဲ့ ဖိတ္ေခၚမႈေတြထဲ ေပ်ာ္၀င္စီးေမ်ာ...
ႏုိင္ငံျခားသားမလုိပါဆုိတဲ့ စကားေတြမွာပဲ အားအင္ခ်ိနဲ႔....
ႏုိင္ငံသားခြဲျခားခံရျခင္းထဲ အံသြားေတြ တြန္႔ေၾက...
ေအာ္...အမိေျမမွာ ျမက္ႏုေတြမရွိေတာ့...
ေရၾကည္ရာေလး ရွာရေသးတာေပါ့ေနာ္...
ရွာေလရွာေလ....ရွာေလရွာေလ....
အေပါင္းအသင္းတခ်ဳိ႕လည္း ျပည္ေတာ္ျပန္...
အေပါင္းအသင္းတခ်ဳိ႕လည္း ထပ္ေရာက္လာ...
ေလယာဥ္သံုးစီးစာ ေရႊေတြလည္း ေနစဥ္ေရာက္ရွိ...
အင္တာဗ်ဴးေတြအတြက္ အီးကဒ္ေတြလဲ ပြန္းပဲခဲ့ၿပီ...
အဆင့္အတန္းျမင့္ရွင္းသန္႔ျခင္းေတြအတြက္ အိတ္ကပ္ေတြလဲ ျပားခဲ့ၿပီ...
မိုးေကာင္းခ်ိန္တခ်ိဳ႕မွာ တပတ္စာအျပည့္ ေတြ႕ဆံုျခင္းေတြ....
မိုးနည္းခ်ိန္တခ်ဳိ႕မွာ လက္ကိုင္ဖုန္းေတာင္ အသံမျမည္ရွာ...
ရင္ဘတ္ျခင္း သံုးႀကိမ္ေျမာက္ေတြ႕ဆံုျခင္းမွာ အနီေရာင္စာအုပ္ေလး သတ္တမ္းကုန္ရွာ...
အသက္သြင္းရာကာလမွာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြက်င္းပ...
ဒီလုိနဲ႔... ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ဆီ ခဏတာသြားေရာက္ခိုနား....
ျပန္လာၿပီး အသက္သြင္းခ်ိန္....အခြန္ေဆာင္က ထုႏွိပ္႐ိုက္ႏွက္...
အဲ... အက္စပတ္တင္ရာကာလ ခ်က္ခ်င္းသိရေပမယ့္ အေျဖကမလွ...
ရီဂ်က္တဲ့... ေျပးရလႊားရ... ေတာင္းပန္စာတင္ရ...
ဒီလိုနဲ႔.... တံဆိပ္တုံးတစ္ခုရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္မွာ...
ငါဟာ ျပည္ေတာ္ျပန္ရရွာေပါ့...

အဲဒီေန႔က ေမလ ၃၀......